Het pad dat Sharon Koster vanaf ongeveer haar zestiende volgde lag bij wijze van spreken voor haar, mooi recht geplaveid. Tot ze besloot het te verruilen voor een richting met wat meer kuilen en vooral ook bochten. Je weet wel; van die dingen waardoor je niet zeker weet wat je allemaal nog gaat tegenkomen op je pad. “Ik werkte bij een uitgeverij”, vertelt Sharon. “Had een baan die perfect aansloot bij mijn opleiding, comfortabele werktijden en een prima salaris. Ik deed precies wat iedereen van mij verwachtte. Natuurlijk word je als je van de havo komt, niet gestimuleerd om iets op mbo-niveau te gaan doen. Dan ga je wat scrollen door de hbo-opleidingen, vind je iets met marketing en communicatie en dan denk je: oké, dan dat maar… Maar die keuze maakte ik mijn hoofd, niet mijn hart. Dat lag namelijk niet bij de ‘mar-com’, maar bij dieren.”

“Die kan er toch niet afblijven”

Sharon vertelt dat ze haar hele leven al gek was op dieren. “Als ik de kans kreeg, zat ik tussen de beesten. Wij hadden vroeger katten en konijnen, en toen ik elf was kreeg ik mijn eerste pony. Toen
ik vijftien was kwam er een Friese merrie. Ik weet nog dat mijn toenmalige vriend en ik plannen aan het maken waren voor een lange reis. Toen kwam op een gegeven moment de vraag bovendrijven of we een rabiësvaccinatie moesten halen. ‘Sharon moet die prik zeker hebben,’ zei iedereen. ‘Als die onderweg dieren tegenkomt kan ze er toch niet afblijven’.”

“De passie die ik zo miste in mijn eerste baan vind ik hier in overvloed.”

Doen wat je leuk vindt

Sharon was 24 toen ze haar baan opzegde en begon aan een reis van 200 dagen. Ze trok van Nieuw-Zeeland naar Australië naar onder andere Maleisië, Thailand, Japan en Indonesië. Sharon vertelt dat ze in deze periode een aantal belangrijke zaken leerde: “In Nieuw-Zeeland heb ik gezwommen met paarden, dat was zo mooi. In Australië leerde ik een vrouw kennen die kangoeroes en wallaby’s opving. Ik heb daar uren gezeten en kreeg de big smile niet meer van mijn gezicht. Ik merkte dat ik daar gelukkig van werd en zag dat er meer manieren zijn om je leven te leiden en om geld te verdienen. Het niveau van jouw middelbare schoolopleiding duwt je als het ware een bepaalde richting in, maar dat hoeft voor jou niet altijd de juiste te zijn. Ik leerde dat succes eerder voortvloeit uit passie dan uit het streven om succesvol te zijn. Wat de belangrijkste les is die ik leerde tijdens mijn reis? Dat je moet doen wat je leuk vindt. Vaak is dat beter dan doen wat iedereen van je verwacht. En weet je wat het mooie is? Als je doet waar je hart ligt, dan word je er vanzelf goed in.”

Lampje

Onze volgende vraag ligt voor de hand: tijdens haar reis besloot Sharon te gaan doen wat ze leuk vond, maar … wát dan? “Ik kreeg heel vaak de vraag wat ik wilde gaan doen als ik terugkwam”, vertelt Sharon. “Als mensen me dat vroegen, antwoordde ik: ‘Dan neem ik een hond.‘ Dat was het enige dat ik zeker wist. Een eigen hondje was altijd al een grote wens van me, maar eerder kon het niet vanwege mijn drukke baan. Toypoedel Terra kwam in mijn leven en ik begon een bedrijfje in tweedehands designertassen. Voor dat bedrijf zat ik veel thuis te werken en hoewel ik natuurlijk goed
gezelschap had van mijn hondje, vond ik dat toch best eenzaam. Op een gegeven moment moest ik met Terra naar de dierenarts, ik zag de assistentes aan het werk en het was alsof er boven mijn hoofd zo’n gloeilampje ging branden. Paraveterinair dierenartsassistent: dát was het.”

Met open mond te kijken

Als we haar vragen wat het nou precies was dat haar zo aantrok in het werk van de dierenartsassistentes, vertelt Sharon: “De combinatie tussen het werken met dieren én met mensen. Dat was echt perfect voor mij. Ik won informatie in bij mijn eigen kliniek, mocht een dag meelopen en ik was ‘om’. De eerste keer stond ik nog een beetje voorzichtig op afstand te kijken tijdens een operatie, maar de tweede en derde keer stond ik er met mijn neus bovenop. Ik vond het prachtig! Toen ik tegen vrienden en familie vertelde welke carrièreswitch ik overwoog zei iedereen dat ik dat jaren geleden al had moeten doen.” Aan de assistentes van ‘haar’ dierenkliniek vroeg Sharon welke opleiding ze het best kon kiezen. Sharon: “Ze zeiden: ’de beste opleiding zit in Barneveld.’ Dus ik ging bellen naar Aeres Training Centre Barneveld. Ik was net te laat voor de open dag, maar ik dacht: Ik ga het gewoon doen. Toen ik voor de eerste keer op school kwam, stond ik met open mond te kijken. Alpaca’s, stokstaartjes, katten, koeien: ik wist niet wat ik zag.”

Dierenambulance Amsterdam

Sharon liep stage bij Dierenambulance Amsterdam. “Dat is het leukste werk dat ik ooit deed”, vertelt ze. “De passie die ik miste in mijn eerste baan, vind ik hier in overvloed. Hier werken vrijwilligers
die te voet komen, anderen rijden een dikke auto. Iedereen deelt dezelfde passie. Het werk sluit prima aan bij mijn opleiding, het is zelfs een mooie aanvulling. Wij moeten vaak op pad om wilde dieren op te halen en ik heb hier geleerd om bijvoorbeeld reigers en meeuwen te hanteren. Helaas is het vrijwilligerswerk en moet ik toch de huur en de boodschappen betalen, maar dit werk geeft veel meer voldoening dan mijn marketingbaan. Ik denk dat er veel mensen van mijn leeftijd zijn die worstelen met bepaalde keuzes, die zich afvragen hoe de rest van hun leven eruit moet zien. Ik weet dat op dit moment ook niet, ik weet niet of ik over tien jaar werk als paraveterinair werk. Misschien begin ik ooit wel mijn eigen dierenartspraktijk en blijf ik daarnaast vrijwilliger bij de dierenambulance. Dat zou zomaar kunnen! Ik heb de afgelopen jaren een aantal belangrijke dingen geleerd en een van de belangrijkste is: voldoening hebben in je werk is belangrijker dan een topsalaris.

Overweeg je ook een carrièreswitch naar paraveterinair dierenartsassistent?

Lees hier alles over de opleiding Paraveterinair dierenartsassistent voor volwassenen. 
Heb je nog vragen? Wij geven je graag meer informatie. Neem contact met ons op.

(Delen van) deze blog zijn eerder gepubliceerd in HBVB 28. Tekst en foto's: Janine Verschure